Look, I’m not saying I’m actually going to translate a whole novel into Ancient Greek, but here’s the first page of Jo Walton’s amazing speculative-fiction novel/classical reception, The Just City, rendered into Ancient Greek.
Ἡ πόλις ἡ Δικαίᾱ
Α’ · Ἀπόλλων
μεταβέβληται εἰς δένδρον, τοῦτ᾿ ἦν τὸ μυστήριον, ὃ ἀνάγκη γίγνεσθαι. οὐδὲν γάρ ἄλλο δυνατόν ἦν, μοῦ ἀποροῦντος. τὸ δὴ μὴ συνιέναι κακῶς φέρω. ταῦτα πάντα οὖν ὅσα ἔπαθον τοῦδε ἕνεκα · οὐκ ἔμαθον διὰ οὗ εἰς δένδρον μεταβέβληται, μᾶλλον εἱλάτο γε γίγνεσθαι δένδρον. ὄνομα μὲν οὖν Δάφνη αὐτῆς, οὕτως δὲ καὶ τοῦ δένδρου ὃν γέγονεν, ἐκ τούτου ἐγένετο τὸ δένδρον αὐτό, ἡ δάφνη, ἴδιόν μοι, αἷς στεφανοῦνται οἵ τε ποιηταὶ καὶ οἱ ἐν ἀγῶσιν νενικῶτες.
τὰ οὖν πρῶτα ἠρόμην τὴν ἀδελφήν μου, «τί» ἔφην, «εἰς δένδρον μετέβαλλες τὴν Δάφνην;» ἡ δὲ ὄμμασιν προσέβλεπεν με τῆς σελήνης πληρουμένοις. καίπερ δὲ ἀφελῆς οὔσης ἐκ τοῦ τε πατρός καὶ τῆς μητρός, πολλῷ διαφέρειν οὐ δυνατόν ἐστιν ἡμᾶς. ἡ δὲ ψῡχροτέρᾱ, ὀφρῡ́ος ἐπηρμένης μίᾱς, ἐπί γε τοποθεσίᾳ σεληνικῇ ἀνακλεῖται.
«ἐμὲ μὲν ἐδέησε δή, σπουδαίοτερον ἐπιθυμοῦσα, αὐτοθὶ δὲ σύ. τὰ οὖν ἐσχατὰ πράττειν ἐχρῆν.»
«ὅμως ἔσται ἥρως ἢ ἔτι θεὸς ὁ υἱος αὐτῆς.»
«τὴν οὖν παρθενίαν» ἔφην, «δήπου οὐ καταλαμβάνεις» πεταννῦσα τεινοῦσα τε σκέλος ψῡχρόν ὡς κρύσταλλος. μέγιστον γὰρ τῇ Ἀρτέμιδι ἡ παρθενία, οἷον καὶ τόξα, ἡ ἄγρα τε καὶ ἡ σελήνη.
«παρθένος μὲν μενεῖν ουκ ὀμώμοκε, οὐδὲ σοι ἀνακεῖται, οὐδὲ ἱέρεια. ἐγὼ δὲ οὐδέπωποτε…»
«ὅ τι μέγιστον ἔλαθέν σοι γε. εἴη Ἥρᾱ ἂν ᾗ πρέπει σε διαλέγεσθαι.» ἡ δὲ εἶπεν, ὑπὲρ τὸν ὦμον ἀντιβλέπουσα.